Yine
yazamadım uzun zamandır. Tadım yok, gündemimiz; hastalık, hastalık
kaynaklı endişe ve hastalık sonu oluşan saçmalıkları toplamaya çalışmak çünkü...
Son yazımdan bir kaç hafta sonra yavru
geniz eti ve kulak tüpü ameliyatı oldu. Geçmek bilmeyen alerji, geçmek bilmeyen kulak iltihabı ve işitme kaybı bize başka çare bırakmadı. Zaten o yöne doğru gittiğimizin farkındaydık ve sürekli antibiyotik, ağrı, hastalık döngüsünden kurtulmamızı sağlayacaksa yapılması gerektiğine ikna olmuştuk.
Çocuğu aynı operasyonu geçiren bir yakın arkadaşım, üç tane de iş yerinden tanıdığımız vardı. Hepsi korkulacak bir şey olmadığını anlattılar. Arkadaşımın oğlunu ameliyat eden doktor, bizimkinin de doktoru. Önden iyice bilgi aldık, hazırlandık, ameliyat günü geldi. Çocukları ameliyata götürürlerken bir
şurup içiriyorlar, sakinleştirici/sersemletici. Böylece çocuk anesteziye
kadarki süreci unutuyor, korkmamış, travmatik bir süreç yaşamamış oluyor, doktorla bunu da konuşup anlaştık. Fakat bizden önceki hasta
gelmediği için bizim ameliyat öne çekildi, yavruyu çabuk aldılar, ilacın
etki göstermesine yetecek vakit kalmadı. Zaten işe yarayacağı da
şüpheliydi, her çocukta etkili olmayabiliyor... Bizimki ameliyattan çıktı ve fark ettik ki anesteziye kadarki her şeyi bütün detayları ile hatırlıyor.
sonuç olara elbette çok, çok korktu, bize bu şekilde söylemese de hissediyorum ki onu götürmelerine izin verdik diye bize gücendi. İki haftadır anlatmaya, konuşturmaya, normalleştirmeye çalışıyorum.
Ameliyat
sonrası sedyeye oturmuş, gözleri şiş, tükürmeye çalışır ama beceremez
haldeki hali gözümün önünden gitmiyor. Uhu gibi ağzına yapışmış o
tükürükler, kulağındaki kanlar, tüküremeyip boğazında biriken kanı
kusuşu... Kulaklarım ağrıyor, boğazım acıyor diye ağlayışı.
Eve döndükten sonra sabaha dek kabus görüp, titreyip çok korkuyorum diye çığlıklar atışı...
Ardından artık
toparladı derken ateşlenmesi, antibiyotik kullandığımız halde boğazında
bir enfeksiyon oluşması. Peşinden gelen serumlar, iğneler, geri dönen
ağlama ve kabuslar...
Şimdi iyi çok şükür.
Ben
de daha iyiyim. Ne kadar etkilendiğimi daha yeni anlıyorum ve bu kadar
çok etkilendim diye kendime kızıyorum; ne zayıfsın ne dayanıksızsın diye
kendime yükleniyorum. Sonra, ne yapayım, bilmiyorum ki ben böyle şeyleri, hangi
anne üzülmez ki deyip kendime sarılıyorum. İlaçlar, yan etkiler,
mikroplarla ilgili felaket senaryolarını görmezlikten gelmeye
çalışıyorum.
Bu süreçte kendimde çıkan gariplikleri, tuhaf hastalıkları unuttum bile, hepsi geri planda kaldı.
Önümüzdeki günlerin sağlıklı ve mutlu olmasını diliyorum sadece.
Şu tatsız zamanların geçtiğinin işareti olacak bir ferahlık, bir güzel haber, bir değişiklik bekliyorum.
Geçen yıl kızımın okulda birkaç dakika gördğü bir film yüzünden korkup yaklaşık 6 ay kadar bu korkuyla cebelleştiğimiz zaman o durumda hissettiğim çaresizliği unutamıyorum. Hiç olmayacak şeyden çıkan sıkıntılar. Bu yüzden yaşadıklarınızdan sonra hissettiklerin çok normal ve haklı geliyor bana. Çok geçmiş olsun. Evet unutması zaman alabilir belki ama herşey gececek çok iyi olacak
YanıtlaSilSağol Gece, çok iyi geldi yorumun❤️ Türlü türlü hastalık var, hastaneyi mekan belleyen aileler var, bu kadar takman doğru değil deyip yedim bitirdim kendimi, fakat o çaresizlik hissi gerçekten beter...
SilGeçiyor inşallah❤️
Canım mızmız, öncelikle geçmiş olsun. Çok şükür bitmiş, geride kalmış, bundan sonrası inşallah çok sağlıklı güzel bir büyüme süreci olsun <3
YanıtlaSilŞimdi, ben yazını okurken tabii miniğimiz için de kalbim çarptı ama daha çok seni düşündüm, bir anne olarak nasıl korktuğun endişelendiğin aklıma geldi ve dedim mutlaka en iyi şekilde davranmış olsa bile yine de kendini "daha iyi davranabilirdim, şöyle yapsam daha az korkardı böyle olsaydı daha az etkilenirdi" diye yıpratmışsındır. Yazının ilerleyen paragraflarında da bunu gördüm gerçekten.
Bak şimdi sana geçmiş zaman olduğu için komik bir anımı anlatacağım. Şimdi benim annem babam doktor. Ben 8 yaşında bademcik ameliyatı oldum ama bunu benden gizledi bu iki sivri zeka, etkilenirim diye :D Korkmayayım diye son dakikaya dek benimle konuşmadılar anlatmadılar ve bir sabah apar topar hastaneye gittik, korkudan aklımı oynatacak gibi deli danalar gibi koşturduğumu kalbimin çarpışını hiç unutamam, bişey olsa da o asansör dursa gitmesem o ameliyathaneye falan diye... Ne oldu, ameliyat bitti geçti sağlıklandım ama o korku bende kaldı, asansörden bile korktum bir dönem. Yani diyeceğim şu ki; çocuğu ameliyata hazırlamak çok önemli. Ameliyat sonrasından çok daha önemli.. Bunu seni okuyanlar için yazdım sana değil, çünkü sen yazmamışsın ama eminim hazırlamışsındır konuşmuş anlatmışsındır. Sonrasında olanlar hakkında kendini zorlama çünkü elinde olan bir durum yok okuduğum kadarıyla. Ameliyattan her çocuk korkuyla çıkar ama sonrasında güzel duymaya hasta olmadığını anlamaya başlayacak ve inan bana o izler silinecek, az zaman, göreceksin. Sadece zaman... Bu dönemde sık sık mesela hastalık kitapları ameiyat kitapları vardır ya onlar okunabilir ve üstünde "ama sen çok şanslısın çoktan bitti bu ameliyat ve şimdi artık sağlıkla büyüme zamanı" diyerek tekrar üstünden geçilebilir ama bazen gerek bile kalmaz, çocuk ağrısı sızısı geçince, birden koşup oynamaya hiç olmamış gibi davranmaya başlayabilir. Yani üstüne gitme biraz zamana bırak, kendi konuyu açıyorsa ya da endişeli bir hal varsa o zaman hafif hafif aç konuyu. Önceden pratik yap eşinle nasıl konuşacaksınız vs, öyle yani tiyatro oyna ezberden.. Çocuk güveni ve herşeyin yoluna girmeye başladığını hissetsin, hiç izi bile kalmayacak, güven bana :)
Çocukluk dönemi korkuları ve endişeleri en çok anne babanın verdiği tepkiyle şekilleniyor, bunu mutlaka belirtmeliyim. Mesela benim kızım evdeki zombi kitaplarından birini bulmuş resimli, okumuş, bana geldi tepkime baktı ben onunla koşturmalı zombicilik oynadım böyle birbir kafalarımızı yiyoruz vs. Saçma tabii ama yukarıdaki Gecenin örneğinden de aklıma gelince yazmak istedim. Bakıyor çocuk anne rahat bu korkulacak bir şey değil ya da evet korkulacak birşeydi ama anne bana güven verdi yanımda durdu, beni sakinleştirdi varsa sorularımı cevapladı o zaman yavaş yavaş rahatlıyor açılıyor. Bu tip korkular çok çok çok nadir ileriye dönük olur, genelde hepsi geçer korkma :)
Sana dönersek, bence herşeyi çok iyi yaptın, çocuğunun ihtiyacı olanı gördün, zor olsa da karar verdin yaptırdın artık hepsi geride kaldı inşallah herşey güzel olacak bundan sonra.....
Sevgiler.
Ceren❤️ Önce kocaman bir kalp.
SilAynen dediğin gibi kendimi yedim bitirdim. Halbuki senden de daha önce onayını aldığım şekilde her şeyi yaşına uygun olarak anlatmaya çalıştım. 3 gün önceden başladım, kulaklarının ağrıdığını, kulağında ve boğazındaki mikropları özel aletlerle doktorunun temizleyip onu iyileştireceğini anlattım. Sabah erkenden gideceğiz, orada bize dinlenmen için bir oda verecekler, sonra doktorun seni götürecek diye söyledim. Hastanedeyken aşağıda bembeyaz ışıkların olduğu bir mikropsuz oda olduğunu, oraya sadece doktor hemşire ve onun gibi hastane kıyafeti giyenlerin girebileceğini, doktorun ayakkabılar ve üstümdekiler ile oraya girmeme iZin vermeyeceğini söyledim. Eğer girersem içeri mikrop taşıyabileceğimi ve iyileşemeyeceğini anlattım. Aynılarını onu kucağına alıp götüren hemşire de anlattı. Kendini iyi hissetsin diye o hemşire abla benim arkadaşım, ona güven, sana göz kulak olacak dedim ve yolladım.
Fakat öne alınan ameliyat yüzünden gidişi biraz telaşlı oldu, ilaç işe yaramadı derken aşağıda ameliyat masasına yatırılıp maske ile bayıltıldığı ana kadar her şeyi hatırlıyor. Allahtan ki damar yolunu gazla bayıltıp açmışlar da bir de iğne için ağlamamış...
Çıktıktan sonra yavaş yavaş konuşturdum, her seferinde az önce saydığım aynı şeyi anlattım. Doktorunun onu iyileştirdiğini artık kulaklarının ağrımadığını ve doktora benim izin verdiğimi ama ameliyat odasına benim giremeyeceğimi söyledim tekrar tekrar. İyileştikçe oh rahatladın, artık çok iyisin, seni hasta eden mikroplardan kurtulduk diye gaza getirmeye çalıştım.
Dışarıdan bakınca aslında fena da yönetmemişim süreci diyorum, ama keşke hemen yollamasaydım ilaç için bekletseydim belki bi umut işe yarardı diye de üzülmeye devam ediyorum. Ne yapsam geçmeyecek galiba, böyle oldu deyip kabul etmek lazım.
Evde bol bol iğne yapmalı, serum takmalı, hastaneli oyun oynuyoruz.
Dilerim dediğin gibi tamamen silinip gidecek.
Allah sağlıkla sınamasın hiç birimizi...
Çok sağol uzun uzun yazdığın ve güzel dileklerin için.
Mızmız, bunun bi adım sonrası niye tıbbı yazmadım, ben girerdim ameliyatına olurdu sanırım. Çünkü bende öyle oluyo. Kendini suçlamanın sonu yok analıkta :D
Silİlaç için hemen yollamasaydın belki yine aynı şeyler yaşanacaktı ya da bambaşka bir konuda yavrucum tepki gösterecekti. Belki de hiçbiri!
Sonuçta senin de dediğin gibi, olan bu. Eldeki malzeme bu. Ne yapmak lazım? Tamamen senin yaptığını. Yahu ne yaptıysan hepsi en ideal, en şık hamle olmuş. Ceren'in dediği gibi azalarak biteceğine inanıyorum ben de bu sürecin.
Çok öpüyorum beybisi.
Hiç güleceğim yoktu, aaayyy çok iyi geldi, cidden yakında tıp okusaydım diye dövünebilirim😊
SilŞaka maka, kendini bu kadar yıprattıktan sonra birinin iyi şeyler yapmışsın, sorun yok demesi o kadar kıymetli ki❤️