Bugun de delirdik sukur...

 

Saat 15.00.

Oglum 2 saattir tv izliyor. Yemegini de tv karsisinda yedi. Ben de basbas bagiran cizgi film karakterlerine inat bilgisayarimi alip geldim, odaklanip calismayi UMUYORUM, ama sanki olmayacak duaya amin demek gibi…

Saat 13.00`e kadar ne yaptik? Once kahvalti, birlikte mutfak toplama, bir tur kosturmaca, sonra yazma cizme etkinligi ( o sirada bir kac e-posta cevaplayim dedim tabii mumkun olmadi, biraktim), arkasindan resim ve boyama, sonra korsancilik ve son olarak da bildigim tum Marvel kahramanlarina tas cikaran yeteneklerimizi sergiledigimiz bir ``super kahramancilik`` oyunu. Daha bir kelime is yapmamisim, olsun  iyi guzel, ama oyundan sikilmaya basladigi an cizgi film acalim diye israr etmeye basladi, iste burasi can sikici. ``Oglum isim cok deyince oyun diye tutturuyorsun, hadi oynayalim deyince de cizgi film istiyorsun, bu ne yaa?!`` diye cocuga yukseliyorum. ``O ayili cizgi film varya onun saati gelmis olabilir`` diye cevapliyor, hadi gel biraz da buradan delir.

Bugun kocam ise gitti, ama o evdeyken de vaziyet hemen hemen boyle. Cunku o da evden calisiyor, o gun yogun calismiyorsa bile artik oyun oynamaktan gina geldigi ve ``lutfen tv ac baba, seni rahatsiz etmem`` seklindeki telkinlere acik oldugu icin hoop sihirli dugmeye basiveriyor.

Bu cocuk 1 ay oncesine kadar okuluna severek gidiyordu, artik aglamiyor huysuzluk etmiyor, mutlu mutlu yasiyordu(k). Once (gercek) sayilari acikladilar, sonra okullari kapattilar, actilar, kapattilar ve sonunda yeniden actilar. Bu kez de ben inanilmaz bir korkuya kapildim ve cocugu gonderemez oldum.

Cunku kimse bi bok bilmiyor gibi hissediyorum! Okullari niye kapatiyorsunuz (tum siniflar icin soyluyorlar) cocuklarin bilissel sosyal ve akademik gelisiminin icine tukurdunuz, risk cok az diyen bir kesim var.

Bir de cocuklar hastaliktan cok etkilenmiyor fakat aileye tasidiklarinda aileler cok agir gecirebiliyor diyen bir kesim var .Beni korkutan en cok bu oldu, esim ve ben ayni anda hasta olursak ne yapariz diye dusunup delirdim. Bir de, ikimiz de evdeyken cocugu da kendimizi de riske atmis olmaz miyiz diye dusunup vicdan yaptim.

Peki elime ne gecti? Stres ve daha cok stres disinda? Bi de ``kesicem simdi kendimi aaaayyyy her seyi picaklarimmm`` ruh hali var, etti 3.

Motivasyon da kalmadi, odaklanma da… ``Bikhtihhh yaaa`` demek istiyorum durmadan. Islerimi kafamda siralayamiyor, siralasam erteliyor ve yapmak istemiyorum.

Neye karar versem yanlis gibi geliyor. Cocuk televizyona mahkum kaldi, iyice uyustu uzaklasti,zaten kimseyle gorusmuyoruz sosyal olarak cok etkilendi diyorum uzuluyorum; boyle gunler sanki herkes  cocugunu okula gonderiyormus gibi geliyor. Kocam yilbasindan sonra baslasin o zaman okula deyince de, iki kisi bir cocugu idare edemedik, hic biri sagliktan kiymetli mi, herkesin cocugu evde diye dusunuyorum.

Galiba deliriyorum.

Önyargılar, tokatlar ve sorular

Kendimi genel anlamda önyargılı biri olarak tanımlamam. Hepimizin farkında bile olmadan düştüğü peşin hüküm çukuruna eminim ben de düşüyorumdur, fakat insanları "gerçekten" tanıyacak sohbetler etmeden onları alıp bir kenara koymamaya çalışırım. Kimsenin potansiyelini de küçümsemem, belki benim kıymet verdiğim bir alanda iyi değildir fakat pek çok şeyde benden "daha fazladır" diye düşünürüm.

Tamam, nereye gidiyor bu giriş? Şuraya; lisede bir zaman sınıf arkadaşı olduğum ve o zamanlar pek de hazzetmediğim, şu an öğretmen olarak görev yapan birinin sosyal medyada yaptığı paylaşımı gördüğüm ana ve o an yaşadığım şaşkınlığa...

Sözünü ettiğim eski sınıf arkadaşım 24 Kasım münasebetiyle öğrencilerinden ve diğer meslektaşlarından aldığı mesajlardan bazılarını sosyal medyada paylaşmış. Öğretmen olduğunu biliyordum ve uzun zaman doğu görevi için mahrumiyet bölgesi sayılan bir yerde kaldığını ve müdür yardımcılığı yaptığını duymuştum. Şimdi olaya bakın ki, önyargılı olmadığını ve kimseyi küçümsemediğini iddia eden ben, idari bir göreve getirilmesini siyasi duruşuna bağlamış ve içimden söylenmiştim. 

Halbuki ekran resmi alıp koyduğu o öğretmenler günü mesajları şunu söylüyordu; olmayan imkanlardan imkan yarattığını, fizik gibi zor bir dersi sevdirdiğini, her dertleri ile ilgilenecek bir abi ve bir büyük olduğunu, samimiyet ile disiplinin ayarını asla kaçırmadığını, çok ama çok sevildiğini... 

Okudukça, ilk hissim olan takdir ve imrenme yerini (düşündüklerimi hatırlayarak) utanmaya bıraktı. Sürekli etrafını memnun etmeye çalışan bu yüzden pek de kendi fikri olmayan, fazla samimi hareketleri nedeniyle bir türlü sevemediğim bu arkadaş, belki "defo"su olan bu sevgi ve onay bekleme halini alıp harika bir şeye dönüştürmüştü. Zor şartlarda bir okulu iyileştirmiş, öğrencilerini şahsi konuları ve dersleri için desteklemiş ve sonuçta birilerine "dokunmuştu".

Kendimi ve yakın çevrem dışında kimseye " faydası dokunmayan" hallerimi düşündüm, düşündüm, düşündüm...

Bu hafta bir şey daha oldu.

Birlikte çalıştığım bir yabancı arkadaşım pandemi sürecinde evden çalıştığımız için Roma'da eşinin yanında kalırken, bir kaç haftalığına Ankara'ya geldi. Yazın geldiğinde dışarıda buluşmuş, açık havada bir şeyler içip yürüyüş yapmıştık. Plan yine buydu fakat o geldikten sonra kısıtlamalar başladı, her yer kapandı. Benim yavruya oyuncak ve biraz da çikolata getirmiş, dönmeden önce gelip bırakmak istediğini söyleyince tam bir yurdum insanı gibi, bir şeyler yiyip içmeden gidemeyeceğini söyledim. Haftalardır evde tek başına oturmaktan bunaldığı için sevinerek kabul etti. 

İlk kez evime geldiği için gayet çekingen halleriyle havadan sudan ve bitip tükenmek bilmez işlerimizden bahsettik. Sonra bir anda telefondan bana bir fotoğraf gösterdi, çok yaşlı bir kadın ve iki çocuk. Çocukların anne babaları vefat etmiş, büyük anne ise yaşlı ve hasta. Ufaklıklar annesinin uzaktan kuzeninin çocukları imiş... Laf nereye gelecek derken "onları evlat edinsem mi diye düşünüyorum" deyiverdi!

Bu işe gireli bir yıl oluyor ve dirsek teması çalışıyor olsak da fiziksel olarak birlikte çok zaman geçirmedik. Çalışma ortamımız o kadar gergin ve zor ki herkes birbirine gülümsüyor ve ölesiye nefret ediyor. Bu arkadaşın da pek sevilen biri olduğu söylenemez, iş konusunda oldukça takıntılı ve zor biri... Bense başından beri büyük bir sorun yaşamadım kendisi ile, çünkü tahmin ediyorum ki etrafındakilerin aksine her zaman açık, net ve güven verici oldum. Pandemiden sonra ara ara mesajlaştık, iş için toplantılarımız öncesi bir yarım saat lafladık, geçen geldiğinde buluştuk. Yine de bunu bana anlatacak, 4 yıl önce vefat eden annesinden ve yaşadıklarından bahsedecek kadar yakın hissettiğini düşünmemiştim.  

Evlat edinme sorusunu duyunca, önce donup kaldım, sonra sanki İngilizceyi bir hafta önce öğrenmiş gibi bir şaşkınlıkla, döke saça düşüncelerimi anlattım. Herkesin ne kadar farklı bir hikayesi var, hayatında ne tür çıkmazlar,  bilmediğimiz yönler, arkada ne kadar derin acılar var bir kez daha fark ettim. Onun için kalpsiz diyenler iki çocuk evlat edinmek istediğini duysalar nasıl hissederdi diye düşündüm. Eski sınıf arkadaşıma gelen mesajları görünce utandığım gibi onlar da utanır mıydı acaba...

Bilemiyorum tabii, kendi kendime düşündüp duruyorum günlerdir, aldığım dersleri unutur muyum onu bile bilemiyorum. Fakat, yaşlandıkça sanırım, yüzüme böyle tokat gibi çarpan şeyleri sevmeyi öğrendim. İyi ki, unutkan olsa da ders alan varlıklarız...

Sonuç olarak, durum aynı...

Hafta içi yavruyu okuldan almaya gittik... Kış kelimesini duyunca bile üşüyen bir tip olduğum için üzerimde uzun bir mont vardı. Siyah bir tayt ve siyah spor ayakkabılar. Oğlan yine büyük bir isyan içerisinde "Yine yanlış zamanda geldin yine! yine! yine! Daha yeni inmiştik oyun odasına, ben eve gelmiyorum başka yere gidiyorum"diye bağırırken bizden hemen önce iki çocuğunu alıp giden adama gözüm takıldı. Okuldan erken aldığım için isyan eden bu arkadaşın, sabah okula bırakılırken de "Akşam bazen kızıyorum ama sen yine de erken gel tamam mı?" dediğini de yazmış olayım. Neyse, adama bakarken eşini fark ettim; adam takım elbiseli, kadın da sıradan bir Ankara'lı memur giyiminde (kumaş pantolon, ceket, gömlek vs.), fakat o da ne! Kadının ayağındaki topuklu botlara çakılıp kaldım, gözümü alamıyorum! O boyda bir topuklu ayakkabıyı ömründe 5 kere ancak giymiş bir insan olarak niye o kadar etkilendim, niye ayağımdaki spor ayakkabıları çıkarıp çantama saklayasım geldi bilmiyorum. Yani ağlayacağım, o kadar kötüyüm! Sonra eve varana kadar düşündüm, ne oluyor ne oluyor... Buldum! Görünüşleri bundan 9-10 ay önceki ben (ayakkabı hariç) ve kocam...İşten dönüyorlar! Sanki birileri hayatımızı çalmış, bizi eve hapsetmiş, üstüme de o siyah taytı yapıştırmış gibi dokundu bana. İçinde bulunduğumuz duruma iyice bilendim, virüsün yedi sülalesine içimden sayıp sövdüm, bir miktar da kendime kızdım. Okuldan çocuğunu alan neredeyse tüm veliler bana benziyor halbuki, evden çalışıyorlar, sanki birbirimizi siyah taytlarımızdan tanıyalım diye anlaşmışız, nedir bu bir anda delirmek... Neyse, özetle kendime hiç ama hiç hakim olamadığımı, duygu durumumun saniyeler içinde değiştiğini bir kez daha gördüm.

Gördüm ve ne oldu? Kendime buradan ne gibi bir şey çıkardım? Hala b.k gibi hissettiğim dışında yani? Hiçbir şey tabii.

(Yazı bir hafta önce yazılmış ve yayınlanmamış... Ne okul kaldı ne düzen bu geçen sürede tabii...)

Mütemadiyen ağlıyorum

 Az önce, yalnız bir annenin oğlunun doğum  gününde yazdığı yazıyı okuyup ağladım.

Öğlen de yine internette rast geldiğim bir hikayeye ağlamıştım.

Depremde kurtarılmayı bekleyenler, kurtarılanlar ve kurtarılamayanlar için ağladım geçen hafta boyunca.

SMA ile savaşan yavrucukları ve ailelelerini gördükçe ağladım , ağlıyorum.

Her şey çok içime dokunuyor. 

Geçen yıl bu zamanlar ameliyat olan, gece boyu korku  çığlıkları atan ve ardından anlam veremediğimiz bir şekilde boğaz enfeksiyonu yaşayayıp zor iyileşen oğlumu düşünüp düşünüp ağlıyorum onu da unutmayayım.

Sanki tüm o koşturmaca ve bitmeyen stres döngüsünün içinde nefes aldığım zamanlarda “kendime bir iyilik yapıp” ağlıyorum. 

Düşündüm de son bir senedir kaygısız bir uyku uyumamışım. Yani rüyaların birbirine karışmadığı, bitse de uyansak dememe gerek kalmayan bir uykudan bahsediyorım.

Bazen içimdeki çekip gitme isteği artıyor, artıyor, zorlanıyorum. 

Herkes mi böyle aralar, bir ben mi tökezliyorum bilmiyorum.

Pat!

Resmen en son Nisan'da yazmışım. Resmen "aylar" olmuş! Ceren son gönderinin altına "özledim" yazınca açıp baktım (Canım<3). Bugün yazayım, yarın yazayım, şu iş bitsin de yazayım derken nasıl bu kadar zaman geçmiş olabilir?

Ben 2020 yılını kayıp yıl ilan ettim zaten. Evet, evet biliyorum hepimizin ayları pandemi yüzünden evde geçince topluca kayıp yıl yaşadık, ama benimki perşembenin gelişi çarşambadan bellidir misali 2019'un sonlarında bu yeni iş haberini aldığım andan itibaren ellerimden kayıp gitti.

İnanılmaz bir stres ve tempo ile başladığım süreç (iş) hepimizin hissttiği o panik ve belirsizlik (covid) ile daha da garip bir hal aldı: Ankara'da durmadan ilan edilen sokağa çıkma yasakları+eve bunalan bir 4 yaş çocuğu+sabah başlayıp akşama kadar süren online toplantılar+bitmeyen tükenmeyen e-postalar+gündüz evdeki yavru yüzünden yetişmeyen işler nedeniyle gece yarılarına kadar çalışmalar+uykusuzluk+huysuzluk &huzursuzluk+susmayan telefonlar+kontrolden çıkan ekran SAATLERi+inanılmaz saç dökülmeleri ve envai çeşit belirti, istiklal marşı ve kapanış.

Sonra bir ara nefes aldık, Haziran'da devlet memurları işe çağrılınca, kocam her gün işe gidince, rakamlar da düşünce o korku biraz kırıldı. Memlekete gidelim ailemizi görelim, oh biraz yeşillik park bahçe, okulda beşte bir kadar öğrenci var oğlan bir kaç saat yaz okuluna gitsin derken nefes alır gibi olduk. En azından çocuk evde değilken işlerimi ve toplantıları bitirip gecenin körüe kadar çalışmaktan kurtuldum.

2 ay bile geçmeden geldiğimiz nokta; kocamın iş yerinde karşı odasında vaka çıktı, oğlan haberi almamızın ardından grip oldu ödümüz koptu, sonra ben yamuldum, çocuğu okula nasıl göndereceğiz okuldan alalım mı telaşı başladı ve gerginlikten ölüyoruz.

Ha bi de taşınıyoruz, az geldi derdimiz.

Herkes üç aşağı beş yukarı aynı, fakat bunu bilmek beni bu kez hiç rahatlatmıyor.  

Yazamıyor, konuşamıyor sanki içimde bir stresi şişen balon gibi büyütüp duruyorum.

4 yaş mektubu

Oğlum, akıllı bıdıkım, ballı lokmam, hassas kalplim, yakışıklı tosbiğim,

Dün 4 yaşına girdin! İlk kez doğum gününü çekirdek ailemizle kutladık, neyse ki bu yalnızlık hali sadece bizi üzdü... Hazırladığım sürprize öyle sevindin ve 4 yaşına girmiş olmakla öyle gururlandın ki, aslında hala ne kadar minik olduğunu göstermiş oldun... 

Halbuki tavırlarına bir baksan, bazen karşımda bir ergen bazen de bebek var sanıyorum. Sonsuz bir merak, sorgulama ve tabii duygusallık içinde değişip gelişiyorsun. Seni izlemek çok keyifli. Daha bir sene önceki fotoğraflarını açıp bakınca "o zamanlar bebekmiş yahu!" diye şaşırmak inanılmaz! Zamanın sanki hızlanarak akıp gittiğini hissetmek biraz ürkütücü. Fakat ne olursa olsun sana sarılmak ve "Anne seni çok ama çok seviyorum" deyişini duymak paha biçilemez...

Yolculuğumuzun kendisi her zamanki gibi şaşırtıcı oğlum. Senden bana ve belki asıl benden sana ve sonra tekrar kendime yansıyanlarla yüzleşmek her zaman kolay olmasa da benim için çok öğretici. Ne kadar anlayışlı ve makul bir çocuk olduğunu görmek burnumun direğini sızlatacak kadar duygulandırmaya devam ediyor beni... Hala en çok söylediğim "Ne olursa olsun ben hep yanındayım, seni her zaman çok seveceğim", artık biliyorsun ki bunu söylemekten vazgeçmeyeceğim.

Hala kitaplara delice bağlı olmana seviniyor, asla tek başına vakit geçirmemene biraz kuruluyor, resimlerinde bizi gülen bir aile olarak çizmene için için mutlu oluyorum. 4 senedir, istisnasız her gece, seni uyuttuktan sonra içime dolan özlem ve kendimi sorgulama ile dolu o tuhaf hisle kendimi başbaşa buluyorum. Hala herkese durmadan senden bahsediyor, gamze sanki bir sende varmış gibi hayran kalıyor, artık tıraş ettirmemize izin verdiğin saçlarını seve seve doyamıyorum. 

Her şeyi doğru yapamadığım muhakkak ama ben de her anne baba gibi ışıldayışını gördükçe hem seninle hem kendimle gurur duyuyorum.

Canım oğlum, iyi ki doğdun, seni çok ama çok seviyorum, sağlıklı mutlu nice yaşların olsun .