Bugun de delirdik sukur...

 

Saat 15.00.

Oglum 2 saattir tv izliyor. Yemegini de tv karsisinda yedi. Ben de basbas bagiran cizgi film karakterlerine inat bilgisayarimi alip geldim, odaklanip calismayi UMUYORUM, ama sanki olmayacak duaya amin demek gibi…

Saat 13.00`e kadar ne yaptik? Once kahvalti, birlikte mutfak toplama, bir tur kosturmaca, sonra yazma cizme etkinligi ( o sirada bir kac e-posta cevaplayim dedim tabii mumkun olmadi, biraktim), arkasindan resim ve boyama, sonra korsancilik ve son olarak da bildigim tum Marvel kahramanlarina tas cikaran yeteneklerimizi sergiledigimiz bir ``super kahramancilik`` oyunu. Daha bir kelime is yapmamisim, olsun  iyi guzel, ama oyundan sikilmaya basladigi an cizgi film acalim diye israr etmeye basladi, iste burasi can sikici. ``Oglum isim cok deyince oyun diye tutturuyorsun, hadi oynayalim deyince de cizgi film istiyorsun, bu ne yaa?!`` diye cocuga yukseliyorum. ``O ayili cizgi film varya onun saati gelmis olabilir`` diye cevapliyor, hadi gel biraz da buradan delir.

Bugun kocam ise gitti, ama o evdeyken de vaziyet hemen hemen boyle. Cunku o da evden calisiyor, o gun yogun calismiyorsa bile artik oyun oynamaktan gina geldigi ve ``lutfen tv ac baba, seni rahatsiz etmem`` seklindeki telkinlere acik oldugu icin hoop sihirli dugmeye basiveriyor.

Bu cocuk 1 ay oncesine kadar okuluna severek gidiyordu, artik aglamiyor huysuzluk etmiyor, mutlu mutlu yasiyordu(k). Once (gercek) sayilari acikladilar, sonra okullari kapattilar, actilar, kapattilar ve sonunda yeniden actilar. Bu kez de ben inanilmaz bir korkuya kapildim ve cocugu gonderemez oldum.

Cunku kimse bi bok bilmiyor gibi hissediyorum! Okullari niye kapatiyorsunuz (tum siniflar icin soyluyorlar) cocuklarin bilissel sosyal ve akademik gelisiminin icine tukurdunuz, risk cok az diyen bir kesim var.

Bir de cocuklar hastaliktan cok etkilenmiyor fakat aileye tasidiklarinda aileler cok agir gecirebiliyor diyen bir kesim var .Beni korkutan en cok bu oldu, esim ve ben ayni anda hasta olursak ne yapariz diye dusunup delirdim. Bir de, ikimiz de evdeyken cocugu da kendimizi de riske atmis olmaz miyiz diye dusunup vicdan yaptim.

Peki elime ne gecti? Stres ve daha cok stres disinda? Bi de ``kesicem simdi kendimi aaaayyyy her seyi picaklarimmm`` ruh hali var, etti 3.

Motivasyon da kalmadi, odaklanma da… ``Bikhtihhh yaaa`` demek istiyorum durmadan. Islerimi kafamda siralayamiyor, siralasam erteliyor ve yapmak istemiyorum.

Neye karar versem yanlis gibi geliyor. Cocuk televizyona mahkum kaldi, iyice uyustu uzaklasti,zaten kimseyle gorusmuyoruz sosyal olarak cok etkilendi diyorum uzuluyorum; boyle gunler sanki herkes  cocugunu okula gonderiyormus gibi geliyor. Kocam yilbasindan sonra baslasin o zaman okula deyince de, iki kisi bir cocugu idare edemedik, hic biri sagliktan kiymetli mi, herkesin cocugu evde diye dusunuyorum.

Galiba deliriyorum.