Yeni yıl diyeti

Bazen düşünüyorum, planlamaktan ve araştırmaktan, düşündüklerimi hayata geçiremiyor olabilir miyim? Geçen gün bir yerlerde okudum- yine-, terapi almak mı, kitaplar okuyarak kendi kendine yardımcı olmak mı tercih edilmeli sorusuna aşağı yukarı şu cevabı veriyordu; “Aslında ikisi de olabilir. Ancak sürekli okumak şu anlama gelebilir;  okuyarak kendinizi rahatlattığınızı sanırken aslında bu şekilde konfor alanınız içinde kalmayı yeğliyor ve almanız gereken yardımı bu şekilde geciktiriyor olabilirsiniz. Aslında değişimden korktuğunuz için bununla oyalanıyor olabilirsiniz. Bunu iyi ayırt edin”.

Çok çarpıcı değil mi? Ben çarpıldım en azından; “yoksa öyle mi yapıyorum lan?!” sorusu sık sık beni ziyaret etmeye başladı okuduğumdan beri. Çünkü sağlıklı beslenmek (Şekersiz, abur cubursuz ve dengeli…), evi düzende tutmak (Konmari usulü katlamalardan, eşya sadeleştirmeye kadar hareketler), haftalık yemek planları, iş düzenleri vs. oluşturmakla kafayı yemiş gibiyim. Harekete de geçtim aslında yani sadece okumakla kalmadım ama yine de işler tıkır tıkır işlemiyor. Bu durumda…

Ya takıntılı salağın biriyim (evet bi miktar öyleyim),

Ya hafiften beceriksizim, pratik değilim (evet neden olmasın)

Ya yukarıda yazdığım doğru, yapmak değil de yapmayı düşünmekle kendimi meşgul ediyor aslında tüm “sorunlu” şeyleri erteliyorum (ay inşallah öyle değildir)

Ya da büyük şehirde çocuklu hayatta yetememezlik ve küçük miktarlarda kaos aslında normal bir durumdur (bak bu da kafama yattı).

Şu an hepsine eşit mesafedeyim.

Hepsi bir tarafa, bu aralar ne zaman bunalsam, hem azıcık eleştirerek hem de bir yandan gıpta ederek izlediğim bir yakın arkadaşımı düşünüyorum:

Canı ne isterse onu yapar. Yani daha doğrusu önce canının istediği şeyi yapar, gezmekse gezmek, filmse film, sonra da oturup yapması gereken işi bitirir.

Uzun vadeli planlar yapmaz, anlık karar verir; seyahatleri, ev taşıması, nişan tarihi ya da market alışverişi, fark etmez…  Karar verir yapar ve zevk alır.

Esneyebilir, değişik şartlara kolay adapte olur, bir anda çökse bile bir anda toparlanır ve sorunsuz devam eder.

Çocuğuyla da şu yukarıdaki haller dahilinde yaşamayı başardı. Hiçbir şeyden geri kalmadı aslında, kitapsa okudu, eğitici oyuncaksa aldı, gezmekse gezdi… ama mesela mama sandalyesini çocuğa yoğurt tadımı yapacağı günden bir gün önce aldı. Uyku sorunu olunca bana kitap sordu, aldı okudu, beni dinledi ama en çok da içinden geleni yaptı. Canı istediyse aldı yavrusunu evi mok götürürken gezmeye çıktı, uykusuzluktan geberiyor bile olsa o gün aldığı kitabı okumaya heves ettiyse gece yarısına kadar açtı okudu. Ben mi? Aylar öncesinden mama sandalyesi aldım, hamileyken kitapları hatmettim, her şeyi aynı anda muntazam yapmaya çalıştım ve zaten uykusuz kalacağım stresiyle erkenden yatmama rağmen uyuyamadım.

Şimdi kim daha mutlu?

Olaya nereden girdim nereden çıktım…

Ama yok bunlar hep birbiriyle bağlantılı. İşte hep bu ilk başta yazdığım “düzenleme/planlama” takıntısıyla işlerimi kolaylaştıracağım derken zorlaştırdım çoğu zaman.

Bazen kendime bu konuda şefkatle yaklaşıyorum; ben önümü görürsem daha rahat hisseden bir insanım, kendimi seveyim,  bu takıntılı olmak değil, benim rahatlama tarzım bu diyorum. İyi işler çıkarınca, “canım kendim” diyorum…

Kendimden sıkılınca da kuralcı cadaloz diyesim geliyor. Filmlerdeki disiplin delisi müdüreler gibi.

Bu kadar daldan dala atlamışken kendime minik bir yeni yıl hedefi koyuvereyim en iyisi.

Yeni yılda daha az düşüneceğim-daha çok yaşayacağım, keyif alacağım şeyler bulmaya çalışacak gerekirse okumalar-araştırmalar-planlamalar konusunda mini bir diyete girerek şişlerimden kurtulacağım.