Uçan memeli

Ön bir uyarı olsun diye söylüyorum, yazının konusu kadın ve erkeklerin uykusuzluğa yaklaşımı ve tahammül kapasitesi. Bir de cinayet sebepleri.  “Yine çocuğunun uykusuzluğunu anlatacak off yeeaaaa” diyecekler okumayabilir. “Ahahahah kocasına süper giydirmiş ama aynı zamanda, çok eğlenceli” diyecekler devam edebilir.

Şurayı düzenli okuyan sınırlı sayıda kişinin bileceği gibi yavru uykusuz bir baykuş. “Çook geç saatlere kadar uyanık kalan, aşırı huysuzlanan, yanımda yatmak isteyen bir çocuk” falan dersem çarpılırım. Ama kim bana, “bunda ne var benim eltimin oğlu şöyleydi böyleydi seninki de bişey mi…” gibi cümleler kurarsa o da çarpılır- ağzına doğru uçan bir terlik tarafından- işte burada bir anlaşalım.

Bu yavru şu an 25 aylık, ilk olarak 4 ay civarı gece uyanmalarındaki dehşetli artışla birlikte başladı her şey. İlk aşamada ben şok olmuş ama geçecek geçecek diye kendimi avutmaya çalışmıştım. Geçmedi. En iyi zamanlarda gece en az 3 kez kalkıyor ve en az 40 dakika kadar emmek ve orada iyice sızmak istiyordu. Sonra da sabah 5.30’da kurulmuş saat gibi uyanıyor, salla, pışpışla, emzir, başında bekle yapmazsam asla 6.30-7.00’ye kadar yatmıyordu. Yani şöyle bir hesap yaparsak her gün sabah (gece?) zaten 5.30’da uyanıyor ve gece en az 3 kez kalkmış oluyordum. En uzun uyuduğum kesintisiz uyku 2 saat falan oluyordu. Toplamda 6 saate ulaşmış olmak için yavrunun arkasında yemek falan yemeden yatmam gerekiyordu. Paragrafın başında “en iyi zamanlarda gece 3 kere” dedim, onu hatırladınız mı?

En kötü zaman hakkında yazmak istemiyorum, çünkü yazıyı şu an iş yerinde yazıyorum, höykürerek ağlamamın nedenini açıklamam zor olabilir.

Bu böyle 19 aya kadar gitti.

Zaten yavru 19 aylıkken artık yat-kalk-emzir-salla-al-koy döngüsünde boynum (belime kadar) sakatlandı. Fizik tedaviye falan gitmem gerekti, korkunç acılı bir süreçti. Bu 19 ay içinde tabii ki bazı kısa dönemlerde düzelmeler oldu fakat artık boynumdan kuyruk sokumuma kadarki alanda bir kasın boydan boya iflas ettiğinden bahsediyorum. Neyse, 19 aylıkken gece emzirmesini kestim, gözle görülür bir iyileşme oldu tabii uyku düzenleri(miz)nde.

Yine de yavru haftada en az 1-2 gün, gecenin kör bir vakti kalkıp, hey heyyy oturmaya mı geldik 2 saat coşalım modunda takılmaya devam etti.

Ehh, bir aydan fazla oluyor, emzirme işi de tamamen bitti ya, gece uyanınca yavruyu kocama havale etmeye başladım. Zaten garip bir şekilde gece ben yanına gidince ayılan çocuk, kocam pışpışlayıp gelince çat diye uyuyor.

Bu hafta son azıların gelişinin şerefine sanırım, yavru gece 2-3 kez kalkmaya başladı yine. Ben de kocamı dürtmek suretiyle (yavru vıkk deyince uyanıyor sanmadınız herhalde?) yavrunun yanına gönderdim.

Sonraki akşam kocam bana şahane bir cümle kurdu. Gece 2 kere uyanmış ya (yanına gidip, oğlum ben buradayım hadi uyu dedi ve 30 saniye içinde geri geldi, daha yatağa uzanırken uykusuna kaldığı yerden devam etti), tekrar edeyim; gece 2 kere uyanmış ya, iş yerinde sersem gibi olmuş, başı ağrımış (kıyamam), bu gece onu kaldırmasam olur muymuş?

Buna bi’ kükredim! “Ben 19 ay boyunca gece 2 saat kesintisiz uyusam göbek attım, 2 kere gözünü açtın diye şikayet mi ediyosun yaaaaaaaaaaaa… “ dedim.

O da, “sen yarasa gibi oldun artık, alışıksın, tek uçan memeli yarasa biliyosun di mi, sana koymaz” dedi.

Kesin anne yarasadır bu, yavru tepesinde baksana

Bunu baya sırıtarak falan söyledi.

Bu harika esprisini de birkaç gündür sürdürüyor.

Gerçekten evliliğin sırrı cinayet işlememek arkadaşlar. Hatta işkence cinayeti işlememek. Planlı, maksatlı ve zevk alarak bunu yapmamak.

Yahu ben diyorum aramız düzeliyor ne güzel de, biraz insan gibi yaşamaya başladım da, hayat pembik de laylaylayyy…

İnsan nasıl bu kadar empatiden yoksun olabilir gerçekten anlam veremiyorum. Bu adam da benim her fırsatta övdüğüm, çok düşünceli hakkını yemeyim diye savunmaya geçtiğim adam.

O dönemlerde bana ara ara diyordu ki hep yorgunsun, sürekli bezginsin, eskiden hiçbir filmi kaçırmazdık ben akşamları yalnız oturuyorum.

Ne yapayım yahu ne yapayım, hayatta kalacak kadar uyumaya çalışıyordum.

Hep şu ayrımı yapmaya çalışıyorum kendimce; hormonlar, fiziksel bağlar (emzirme gibi), toplum tarafından bize biçilmiş ve işlenmiş bazı annelikle ilgili görevlerin yarattığı bilinçaltı hallerimiz, evet biraz da yaratılışımız, bizi (anneleri) bu zor haller konusunda daha dirençli hatta bazen gönüllü kılıyor.

Bunları al bir kenara koy. Peki artık şartlar eşitlenmişken; emzirme bitmiş, 2 yıl olmuş e artık babalık öğrenilmiş, yavruyla tam ve düzgün bir bağ inşa edilmiş, ikimiz de sabah kalkıp işe gider olmuşuz, sen niye 2 kere uyanınca ay yazık da ben batwoman oluyorum hacı? Neden?

Bunun adı düpedüz işine gelmemektir.

Çıtkırıldım, ah yoruldum, ben anamın bi’ tanecik oğluyum (5 tane) ben yapamamcılıktır.

Kocaaaa, okuyo musun?

Bak bu yaptığın şey yamuktur.

Çok YORGUNUM.

Anlıyo musun?

Yarasa kadın bi gece delirip seni tırmalamasın.

Öptüm.