Önyargılar, tokatlar ve sorular

Kendimi genel anlamda önyargılı biri olarak tanımlamam. Hepimizin farkında bile olmadan düştüğü peşin hüküm çukuruna eminim ben de düşüyorumdur, fakat insanları "gerçekten" tanıyacak sohbetler etmeden onları alıp bir kenara koymamaya çalışırım. Kimsenin potansiyelini de küçümsemem, belki benim kıymet verdiğim bir alanda iyi değildir fakat pek çok şeyde benden "daha fazladır" diye düşünürüm.

Tamam, nereye gidiyor bu giriş? Şuraya; lisede bir zaman sınıf arkadaşı olduğum ve o zamanlar pek de hazzetmediğim, şu an öğretmen olarak görev yapan birinin sosyal medyada yaptığı paylaşımı gördüğüm ana ve o an yaşadığım şaşkınlığa...

Sözünü ettiğim eski sınıf arkadaşım 24 Kasım münasebetiyle öğrencilerinden ve diğer meslektaşlarından aldığı mesajlardan bazılarını sosyal medyada paylaşmış. Öğretmen olduğunu biliyordum ve uzun zaman doğu görevi için mahrumiyet bölgesi sayılan bir yerde kaldığını ve müdür yardımcılığı yaptığını duymuştum. Şimdi olaya bakın ki, önyargılı olmadığını ve kimseyi küçümsemediğini iddia eden ben, idari bir göreve getirilmesini siyasi duruşuna bağlamış ve içimden söylenmiştim. 

Halbuki ekran resmi alıp koyduğu o öğretmenler günü mesajları şunu söylüyordu; olmayan imkanlardan imkan yarattığını, fizik gibi zor bir dersi sevdirdiğini, her dertleri ile ilgilenecek bir abi ve bir büyük olduğunu, samimiyet ile disiplinin ayarını asla kaçırmadığını, çok ama çok sevildiğini... 

Okudukça, ilk hissim olan takdir ve imrenme yerini (düşündüklerimi hatırlayarak) utanmaya bıraktı. Sürekli etrafını memnun etmeye çalışan bu yüzden pek de kendi fikri olmayan, fazla samimi hareketleri nedeniyle bir türlü sevemediğim bu arkadaş, belki "defo"su olan bu sevgi ve onay bekleme halini alıp harika bir şeye dönüştürmüştü. Zor şartlarda bir okulu iyileştirmiş, öğrencilerini şahsi konuları ve dersleri için desteklemiş ve sonuçta birilerine "dokunmuştu".

Kendimi ve yakın çevrem dışında kimseye " faydası dokunmayan" hallerimi düşündüm, düşündüm, düşündüm...

Bu hafta bir şey daha oldu.

Birlikte çalıştığım bir yabancı arkadaşım pandemi sürecinde evden çalıştığımız için Roma'da eşinin yanında kalırken, bir kaç haftalığına Ankara'ya geldi. Yazın geldiğinde dışarıda buluşmuş, açık havada bir şeyler içip yürüyüş yapmıştık. Plan yine buydu fakat o geldikten sonra kısıtlamalar başladı, her yer kapandı. Benim yavruya oyuncak ve biraz da çikolata getirmiş, dönmeden önce gelip bırakmak istediğini söyleyince tam bir yurdum insanı gibi, bir şeyler yiyip içmeden gidemeyeceğini söyledim. Haftalardır evde tek başına oturmaktan bunaldığı için sevinerek kabul etti. 

İlk kez evime geldiği için gayet çekingen halleriyle havadan sudan ve bitip tükenmek bilmez işlerimizden bahsettik. Sonra bir anda telefondan bana bir fotoğraf gösterdi, çok yaşlı bir kadın ve iki çocuk. Çocukların anne babaları vefat etmiş, büyük anne ise yaşlı ve hasta. Ufaklıklar annesinin uzaktan kuzeninin çocukları imiş... Laf nereye gelecek derken "onları evlat edinsem mi diye düşünüyorum" deyiverdi!

Bu işe gireli bir yıl oluyor ve dirsek teması çalışıyor olsak da fiziksel olarak birlikte çok zaman geçirmedik. Çalışma ortamımız o kadar gergin ve zor ki herkes birbirine gülümsüyor ve ölesiye nefret ediyor. Bu arkadaşın da pek sevilen biri olduğu söylenemez, iş konusunda oldukça takıntılı ve zor biri... Bense başından beri büyük bir sorun yaşamadım kendisi ile, çünkü tahmin ediyorum ki etrafındakilerin aksine her zaman açık, net ve güven verici oldum. Pandemiden sonra ara ara mesajlaştık, iş için toplantılarımız öncesi bir yarım saat lafladık, geçen geldiğinde buluştuk. Yine de bunu bana anlatacak, 4 yıl önce vefat eden annesinden ve yaşadıklarından bahsedecek kadar yakın hissettiğini düşünmemiştim.  

Evlat edinme sorusunu duyunca, önce donup kaldım, sonra sanki İngilizceyi bir hafta önce öğrenmiş gibi bir şaşkınlıkla, döke saça düşüncelerimi anlattım. Herkesin ne kadar farklı bir hikayesi var, hayatında ne tür çıkmazlar,  bilmediğimiz yönler, arkada ne kadar derin acılar var bir kez daha fark ettim. Onun için kalpsiz diyenler iki çocuk evlat edinmek istediğini duysalar nasıl hissederdi diye düşündüm. Eski sınıf arkadaşıma gelen mesajları görünce utandığım gibi onlar da utanır mıydı acaba...

Bilemiyorum tabii, kendi kendime düşündüp duruyorum günlerdir, aldığım dersleri unutur muyum onu bile bilemiyorum. Fakat, yaşlandıkça sanırım, yüzüme böyle tokat gibi çarpan şeyleri sevmeyi öğrendim. İyi ki, unutkan olsa da ders alan varlıklarız...