Cok yoğundum ne zamandır ve aşırı keyifsizdim. Ev bitti bitmedi taşındık taşınamadık eyvah yeni kiracı buldular ortada kaldık derken çok gerildik. Her gün bizim gibi işlemlerin bitmesini bekleyen ve artık deliren komşularımızla yazışarak içimizi iyice karartan grupta kaybolduk.
Dedim ki şu eve oturalım ilk akşam pasta keseceğim bi de göbek atacağım delireceğim sevinçten.
İki hafta kadar önce taşındık, abonelikler yeni açıldı, yerleştik derken dün ilk kez kendi evimizde uyuyacağız.
Önceki akşam yemekte telefon çaldı. En sevdiğim arkadaşlarımdan biri "Ankara'ya geliyoruz acil olarak. Oğlanın trombosit değerleri sınırın çok altında..."...
Bu cümleden sonrası sabaha kadar kalp çarpıntısı uykusuzluk tarifsiz iç sıkışması. Gün doğmadan vardılar. İncelemeler başladı. İlk teşhisler cok korkutucu degil ama incelemeler devam ediyor. Öğlen bir telefon; kemik iliği alacaklar yayma testinde gariplikler gördüler.... Elimin ayağımın titremesi artıyor mesaiden izin alıp hastaneye koşuyoruz. Orada sonuçları bekliyoruz. Içimden durmadan dua ediyor onlara da rahat olun bir şey cikmayacak diyorum. Doktorları kapıdan çıkınca onları yalnız bırakıp köşedeki kolonun arkasına saklanıp hüngür hüngür ağlıyorum. Kocam geliyor ben duydum bir şey yok diyor daha çok ağlıyorum.
Hastaneden çıkıp eve gidiyoruz. Kimse pasta istemiyor. Çay demliyor sevinçten göbek atmanın üstüne çıkarak durup durup ağlıyoruz birlikte. Herkes uyuyunca bir daha ağlıyorum. Şimdi bir görev icin sehir dışı seyahatimde trende bunları yazarken yine ağlıyorum.
Tam da istediğim gibi aşırı sevinçli bir ilk akşamdı yeni evimizde... Canımı sıktığım onca şey için bir tokattı.
Sen bizi, her şeyin üzerinde etkimizya da gücümüz varmış gibi bir yanılsamaya düşmekten koru Allahım.
Biz istemeyi bilmiyoruz sen hakkımızda hayırlı olanı gönlümüze ilham et.
