Az önce, yalnız bir annenin oğlunun doğum gününde yazdığı yazıyı okuyup ağladım.
Öğlen de yine internette rast geldiğim bir hikayeye ağlamıştım.
Depremde kurtarılmayı bekleyenler, kurtarılanlar ve kurtarılamayanlar için ağladım geçen hafta boyunca.
SMA ile savaşan yavrucukları ve ailelelerini gördükçe ağladım , ağlıyorum.
Her şey çok içime dokunuyor.
Geçen yıl bu zamanlar ameliyat olan, gece boyu korku çığlıkları atan ve ardından anlam veremediğimiz bir şekilde boğaz enfeksiyonu yaşayayıp zor iyileşen oğlumu düşünüp düşünüp ağlıyorum onu da unutmayayım.
Sanki tüm o koşturmaca ve bitmeyen stres döngüsünün içinde nefes aldığım zamanlarda “kendime bir iyilik yapıp” ağlıyorum.
Düşündüm de son bir senedir kaygısız bir uyku uyumamışım. Yani rüyaların birbirine karışmadığı, bitse de uyansak dememe gerek kalmayan bir uykudan bahsediyorım.
Bazen içimdeki çekip gitme isteği artıyor, artıyor, zorlanıyorum.
Herkes mi böyle aralar, bir ben mi tökezliyorum bilmiyorum.
Kendimden ve yakın çevremden bildiriyorum: herkes tökezliyor. Her sabah sıfırdan yeni bir mücadeleye girişir gibi, en ufak işler aşılması imkansız dağlara dönüşüyor; yataktan çıkamayanlar, bir türlü uyuyamayanlar. Bazı günler fena gitmiyor, bazıları kabus gibi. Çocuğuna/annesine tahammülü kalmayanlar, inişli çıkışlı duygular, kendini ofis tuvaletine kilitleyip ağlayanlar.
YanıtlaSilYani kesinlikle yalnız değilsin ama ne olacak halimiz bilmiyorum :) Kendi adıma bu kışı iyi kötü atlatırsam, yaza doğru düzelmeye başlar her şey biraz da olsa diye düşünüyorum. Bütün planım bu, kışı atlatmak :)
Zaten kış insanı değilim, bunun için bile yazı iple çekerim, hele ki şu ruh halimle benim de asıl amacım önümüzdeki ayları atlatmak olabilir... Kış deyince, Ankara’ da kış insanı olabilen varsa bence psikolojik dayanıklılıkta çağ atlamıştır, onları da ayrıca tebrik edeyim...
SilUmarım hepimiz aklımızı kaybetmeden geçiririz şu dönemi. Tahammül konusuna zaten hiç girmiyorum, adam alıştı sinir küpü gibi gezmeme de, yavruya yazık oluyor...
Tabii ki hepimiz iniyoruz, batıyoruz, çıkacak gücü bulmaya çalışıyoruz. Zor zamanlar. En azından ağlayabiliyorsun, bu bir şans.
YanıtlaSilFermina'nın da yazdığı gibi, her gün bir adım, her gün sadece o günü düşünerek.. Çıkacağız tünelden..
Aşı haberlerini takip ediyorum, bari tanıdıklarıma bir şey olmasa diye dua ediyorum (bencilce), baen de "ölecekseeeek ölelim" diye (duşta tabii) şarkı bağrınıyorum :) Ufak ritüeller buldum benim dikkatimi dağıtan, onları döndürüp çevirip uyguluyorum. İşe yarıyor (genelde).
Konuşmayı şarabı kahveyi seversen zoom ;)
Çok avam demez, bira içem zoom arkadaşı kabul edersen sana dadanabilirim, hahahahah :)
Silİnan aklından geçenler hepimizin aklındakiler, başkasına da bir şey olmasın ama sevdiklerimize hiç olmasın yaa :(
Aha bak yine değişti ruh halim. Neyse olsun, yazmak iyi geldi, ben daha çok yazayım buraya.
1 ay sonra cevap verengiller.. Artık 1 ay sonra da sen görünce, biranı al zooma gel o zaman :)
Silİyi ki yazmışsın, yazıp taslağa attığım yazıyı bile unutmuşum senin yazdığını da unutmuşum her şeyi unutmuşum özetle😂
SilO zoom buraya gelecek, mailden dürteceğim seni☺️
e hani? :D bu sefer de sabırsızgiller..
SilHahahhaha :) yazdım ama öğrenen anne mailine? Geliyo mu sana?
SilHepimiz aynıyız mızmız. Sabah kalkmak o kadar zor ki uykum yok aslında ama kalkmak istemiyorum işe gidicem aynı şeyler niye kalkıyorum her şey boşmuş gibi geliyor. İşe gidince biraz iyi geliyor akşam evde örgüye dadandım böylece atlatıcaz dilerim. Bence de yaz birbirimize destek oluyoruz. Hülya
YanıtlaSilHülya, senin yorumuna da yeni dönüyorum kusura bakma... Cidden kafalarımız yerinde değil yahu! Bazen cümlenin ortasında başladığım lafı unutuyorum...
SilYazacağım, yazdıklarımı yayınlamayı unutmazsam daha çok geleceğim buraya :)