İç sesler corona korosu

Sadeleştik, sunu yaptık bunu ettik derken sanki biraz kendimizi kandiriyormusuz gibi hissediyorum bir kaç gündür. Yani duruma bakıyorum, yasadığımız şey bir panik ve huzursuzluk dalgası evet, epey de rahatsız edici… çünkü söz konusu sağlığımız ve hatta belki hayatimiz. Bu anlamda durumu hic kucumsemiyorum, zaten kucumsesem neden gunlerdir evde olayim… Fakat elimde olmadan kiyaslamalar yapiyorum.  Bir savasin getirdigi yikim ya da kitlik degil cektigimiz… Sozde istif yapmaya gerek olmadigini soyleyen bizim gibi bir cekirdek aile bile aylik alisverisinde alacagindan fazlasini alip eve koydu. Marketler acik, hala her sey var, temel ihtiyaclar disinda luks sayilabilecek ya da gercek bir felakette luks konumuna dusecek her seyi temin etmeye devam ediyoruz. Internetten her seyi siparis edebiliyor, izleyebiliyor, okuyabiliyoruz. Yine de hafiften bunalmaya basladik. Disarida yemek yemek, bir alisveris merkezine gitmek, spor salonu, kuafor, eglence mekanlari gibi gitmeye alisik oldugumuz yerlerden uzak kalmak hepimizin ayarlarini bozdu. Ne kadar disariya bagimli ve karmasikmis hayatimiz diye dusundum. 80 lerde cocuktuk pek cogumuz, bu durumu o zaman yasasak bu kadar bunalir miydik? Mevsim kis olunca yolda sokakta oynama imkanimiz zaten olmadigindan, evimizde oturur isim-sehir-hayvan oynar, aksamlari TV izlemek icin ana babamiza yalakalik yapar, sikilirsak birkac oyun icat ederdik ve beklerdik gibi geliyor. Anne babamiz da cocuk psikolojisi falan dusunmez yanimizda her seyi konusurlardi tabi hahahhahaha J ama bunalmazlardi… Tamamen yaniliyor ya da romantic bir pencereden bakarak zamanin getirdiklerini iyi mukayese edemiyor da olabilirim tabii, yine de icimden boyle geciyor…

 ---------------------------------------------------------------------------------------------

Herkes o veya bu sekilde tedirgin corona yuzunden. Kimi gununu aksiyete ve depresyon ile geciriyor, kimi umursamaz gibi duruken alttan alta korkup kendini bastiriyor, kimi disarida gezenlere inanilmaz ofkeli, kimiyse kadere teslim olalim dinginligine ulasmis. Ben kendi adima hepsinden biraz yaptigimi soyleyebilirim. Gunun saatlerine, o gunku is yukume, yavrunun huysuzluk seviyesine gore degisir. Fakat hangi hale savrulursam savrulayim, ne kendimin ne de insanligin bu durumdan almasi gereken dersi alacagina inanmiyorum.

Sagligin, sevdiklerinin yanina istedigin zaman gidebilmenin, disarida zaman gecirmenin hatta ise gitmenin kiymetini anlamis oldugumu saniyorum. Yine de buradan almam gereken ders bununla mi sinirli? Ya da acaba bu dersi icsellestirip her sey yoluna girdiginde de gunluk hayatimda uygulayabilecek miyim? Tuketmekten, yok etmekten ve olmeyecek gibi yasamaktan vazgecebilecek miyiz? Yoksa, yaralar biraz sarilir sarilmaz devletler tuvalet kagidi stokculari misali kaynaklara el koymaya, ilac firmalarini zengin etmeye, sarsilan ekonomileri canlandirmak icin daha fazla ‘’almaya’’ tesvike devam mi edecek? 

Cevabi biliyoruz degil mi…

Sosyal medyada dolasan, Yemen`deki ac cocuklari, multecileri, hastalikla savasanlari konu alan ve durumumza gondermeler yapan gorselleri gormussunuzdur. Ilk kez karsima ciktiginda aynaya gecip kendi yuzume tukuresim geldi. Bu olanlara her zaman uzulmekle birlikte kendimi bu olaylarda bir ‘’taraf’’ gibi gormemisim, onu fark ettim. Bak, iki hafta disari cikamayinca dunyan sallandi aptal diye bagirmak istedim kendime… Iste bunu da merak ediyorum, kendimiz alisik oldugunuz konforumuza kavusunca ne olacak? 

Su son iki paragrafta yazdiklarimla ilgili ben kendimi ve insanlik da kendi kendisini sasirtacak kadar guzel adimlar atmazsa, su yasadigimiz durumdan hicbir sey ogrenememis olacagiz…