Winter is coming...

Eylülün 3’ünde olduğumuza inanmak çok zor. Geçen şunu gördüm, eşe dosta yolladım:

Sonra bir köşeye geçip kedi gibi mızırdandım, hatta o kadar uzattım ki kocam dayanamayıp “Ne yapalım, güney yarım küreye mi gidelim, geliyor işte kış!” diye patladı. 

Kısa süre sonra günler kısalacak; eve varıp üstümüzü çıkarırken yatsı vakti gelecek, hava çok soğuyacak, hafta içi okul çıkışı oyalanmaları, hafta sonları günün yarısını parklarda geçirmeler falan hep bitecek. AVM desen nefret ederiz, gidecek yer de yok, akşama kadar evde araba ve legooynayarak vakit geçirmeler başlayacak. Uyandığımızda hava karanlık olacak, bu durum okula gitmesi gereken 3,5 yaş çocuğuna izah edilmeye çalışılacak. 

Üstümüze ne giysek; ceket giysen ince mont giysen kalın, zehir gibi esiyor zıkkım rüzgar kafamızı mı kessek ne yapsak söylenmeleri ile kışa adım adım yaklaşılacak. 

Şeftali yok, kavun/karpuz yok, varsa yoksa portakal mandalinaya dadanılacak. Bugün de akşam yemeği yerine kahvaltı ya da fırında kızartma yapıverelim denmeyecek de, yemeğin önüne bir çorba mı pişirsek diye düşünülecek.

Doğal gaz faturasına sövmeler, kar tatili olursa çocukla evde kim kalacak; sen izin al benim toplantım var kavgaları başlayacak, düşünmek bile istemiyorum ama bahardan yaza ilaca boğulmuşken bir de kış hastalıkları ziyarete gelecek. 

Ankara’nın üstüne yine tente çekilmiş gibi gri bulutlar gelip oturacak, gökyüzü ne renkti unuttuk diye hayıflanılacak. 

Sonbahar severlerden özür dilemeyi isterdim ama dileyemeyeceğim (evvelki sene de dilemedim ama en azından nazikçe anlatmışım), içimden sürekli söylenmek, sızlanmak, b.k vardı da memleketin ortasındaki bozkıra taşındık diye başlayıp küfür etmek falan geçecek. 

Her yıl daha “güzel” karşılıyorum sonbahar ve kışı, dişlerimi sıkıp gözlerimi deviriyorum. 

Hadi bakalım 2019-2020 sonbahar ve kışı, tüm fikirlerimi değiştirecek, gözümden kalpler fışkırtacak harika haberler bekliyorum.