Yaza güzelleme

Yaz gelince bana bi his geliyor; güneşin, sıcağın, uzayan günlerin bir dakikasını bile ziyan etmemeliyiz gibi... Gerçekten böyle hissediyorum çünkü kışları hep birbirini tekrar eden günlere inat sanki sonsuz seçeneğimiz var. İşten çıktığımızda hava aydınlık oluyor ki bu durum benim yaşama sevincimi doğrudan arttıran bir faktör. Yemeğini kap hemen dışarıda piknik usulü ye, biraz meyve atıştır hava kararana kadar dışarıda takıl sonra yemek ye, market işin varsa hallet, yakınlarınla buluş, üstüne yorgunluk çöken o son noktaya kadar eğlenmene bak, yaşadığını ve doğanın da yaşadığını hisset,  gökyüzünün pembe-mor oluşunu seyret, daha bir sürü şey… 

Şimdi bu edebi paragrafı neden yazdım? Kocama çemkirmek için! Havanın sıcak olduğunu bahane ederek okuldan aldığımız yavruyla bizi eve çıkaran (ev bu arada magma sıcaklığına yaklaşmış, batı cephe sağ olsun), yavru uyanıkken televizyon açılmayan evde haberleri açmak gibi enteresanlıklar yapan kocama uzun uzun saydırma hakkımı kullanmak istiyorum. Yahu haziran bitti daha hava bu hafta ısındı, şurada 2 ayımız var yok, sonra gerisi zaten sıkıcı Ankara ve gri kış. Her gün robot gibi aynı şeyleri yapacağız. Neden eve dönüyoruz nedeeeennnnn?!

Çocukken bile tam akşamüstü vakitlerini dışarıda, en azından balkonda geçirmek isterdim. Annem de tam o saatte sofra hazırlar ya da bana hazırlatır, önümüze yemek koyardı! Yemeği yarım bırakıp kalktığım çok olmuştur, günü elimden çalıyorlar gibi gelirdi…

Hele şimdi, günümün büyük kısmı işte geçer, yavru akşama kadar okulda mesai yaparken, aşağıdan çocuk sesleri gelir güzel bir mesirelik evimizin yakınında bizi çağırırken neden gitmeyelim ki? Yavrunun çok küçük olduğu zamanlarda hafta sonu iki gün, sabahın kör vaktinde (çünkü 5.30-6.da uyanırdı biz de 7.30-8.00’de orda olurduk) kahvaltılıklarımızı hazırlar ve aynı yere giderdik. Biraz nefes almak, kahvaltıyı dışarıda yapmak, yavruyla bir ağaç gölgesinde yuvarlanmak akıl sağlığımı korumama yardım eden birkaç şeyden biriydi. Çünkü yalnızdım, uykusuzdum, evde oturmaya hiç alışık değildim ve gün boyu mızıklanan, emmeyen, uyumayan bir bebekle uğraştığım o günlerde kocam gelsin de artık bir lokma yemek yiyeyim ya da lavaboya gideyim diye beklemek hiç güzel değildi. Şu an yazarken bile kalbim sıkıştı. Yine de yaz mevsiminin verdiği o ferahlık hissi beni bir parça kendime getiriyordu. Yavru erken yatıyordu; onun ilk uyanışına kadar biraz balkonda oturabiliyor, hafta sonları sabah ve ikindin kendimizi dışarı atıp rahatlayabiliyordu(m)k. 

Yine başımın belası PMS mi beni yine buraya getirdi de acayip konulara daldım bilmiyorum ama cidden yaz mevsimine derinden bağlıyım. İmkânım olsa yazları yarım günden fazla çalışmaz ve yavruyu yarım günden fazla okula yollamaz, tüm sene yetecek enerjiyi hoplayarak zıplayarak, bulduğum her ağacın ve suyun yanında pinekleyerek, rengârenk meyveleri gün boyu yiyerek depolardım. 

Ortaya karışık günü Haziran

En son ne yazdığımı unutunca fark ettim, yine bir ay olmuş yazmayalı… E tabii araya bayram girdi, bayram tatilinde yavruda antibiyotik gerektiren dev bir hastalık durumu, döndüğümüzde annem olmayınca yapılması gereken yemekler, halledilmesi gereken işler, arkasından dev bir uluslararası organizasyonda gerilim türünde görevler, bol bol yorgunluk, hay ben bu memlekette işlerin gidişine… diyebaşlayan sövmeler… Böyle böyle bir ay geçmiş.

Yine ağzım burnum dolu, yine bi alerjiler, bak bunu yazmamışım. Bir de yanında bunuş; yavrunun da alerjik olduğunu tescilledik. Ha bire tekrar etmeye başlayan kulak enfeksiyonu, hapşurmalar ve ara ara başlayıp kaybolan; grip olacakmış da olamamış benzeri burun akıntıları tam tahmin ettiğim gibi alerjik rinit kaynaklıymış. Şimdilik bir şurup ve burun spreyi kullanıyor, 3 haftanın sonunda kontrole gideceğiz bakalım ne diyecek doktor. 

Okul cephesinde de olaylar her sabah okula girerken dudak büzerek hafiften ağlamalı, çıkışta neşeyle “ Günüm çok iyi geçti anne! Çok eğlendim!” demeli seyrediyordu. Dün ilk kez sabah ağlamadan okula girdi. Hala tam okula girdiği sırada gergin olduğunu hissediyorum ama sabahları evden çıkmamak için bahane üreten çocuk bu kez “hadi geç kalacağız anne, çabuk” dedi ya (çok şükür), artık bu işi kotardık diye ümit ediyorum. 

Aslında yazmak için ilk oturduğumda, nasıl da iş ahlakından yoksun olduğumuza, “padişahımısss kıymetlimissss” demekten başka bi’ halta yaramayanlara, her yönüyle insanlarımıza saydıracağım uzun bir yazı yazmak geçmişti içimden. Şu an kısaca özetlemek istiyorum: Bu toplumdan bicacık olmaz. Bu konuda can çekişen ümidim ha bire kafasına sıkılmak suretiyle öldürülüyor, artık hortlamasa iyi olur, ümit bazen işkence yani bu memlekette. 

Neyse, güzel şeylerden bahsedelim: Mesela evi hamam böceği basmadı, aç kalmadık, kendiminkileri unutmuş (evet unutmuş) olsam da çocuk ve babası ütüsüz kıyafetlerle insan içine çıkmak zorunda kalmadı, ev beklediğimden toplu ve temiz, çocuğum anneanne ve dedenin artık burada yaşamadığını idrak etmiş ve kabullenmiş (bayram tatilinde 1 hafta yüz vermedi onlara) durumda… Her korkutucu durumda olduğu gibi bir çaresi bulundu yani. Hayalimdeki ışıl ışıl ev ve düzeni yakalayamasam da (ne zaman yakalandı ki?) şu an kendimden ve çıkardığım işten memnunum. Annem buralardayken kendini rölantiye alan kocam da yeniden tam destek fulldestek moduna geçmiş durumda. Eh, çok şükür.