Challenge geldi haaanııımmmm! 10-11-12

Haftaları takip edemeyip peş peşe iliştirince içime sinmiyor ama bu ara gerçekten zamanla ilgili bir sıkıntım var. Yine algım şaştı, uykularım bozuldu ve galiba havaların birazcık gülümsemesi ile birlikte hafta sonunu parklarda geçirince ne olduğunu bilemeden zaman geçti.

Challenge 10. Hafta sorusu mesela çok baba bir soruymuş (neden ana değil bilmiyorum), “Dünyayı nasıl görüyorsun?” diye soruyor. Türkçesini yazarken sevmediğim ama içimin oyuklarındakileri isteyen sağlam bir soru bu…

Şu an hiç ciddi cevaplar vermek gelmiyor içimden. Çünkü iki gündür “kendi küçük dünyam”da sinirlerim zıplamış biçimde dolanıyor ve dünyayı salak insanlarla dolu saçma bir yer olarak görüyorum.

Aslında herkes gibi benim de hayatı algılayışım içinde bulunduğum duruma göre değişiyor. Anneannemin elinden tutmuş, hala parmağına taktığı yüzüklerle oynayıp sohbet ederken, hele sohbet bir de neşeli anılar içeriyorsa, dünya çok keyifli, her şeye rağmen güzel ve güvenli bir yer gibi geliyor. Marketteki rafların tamamını yere indirip tekrar dizmeye çalışınca ellerini doldurmak için aldığımız galetayı iştahla kemiren oğlumu görünce, annesinin kucağında bir anda doğrulup “mama” diyen üstü başı perişan –dilendirilen- yavruyu gördüğümde, dünya müthiş boktan bir yer oluyor. Adaletsiz, çirkin ve boş…

Haberleri izleyince, sosyal medyada herkesin dilinde olan korkunç bir olayı görünce “batasıca” bir yer oluyor dünya gözümde; kıyametimiz kopsun diyesim geliyor… Ama aynı dünya; yeşillenen ağaçları, güneşli ılık günleri ve sevimli hayvanları ile hayran olunası bir yere dönüşüyor. Düşünceli bir komşu, güler yüzlü bir kasiyer, tatlı bir yaşlı çiftten gelen iki güzel kelamla birlikte “yaşanılası” oluyor.

Dünyanın kötüye ve kötüye gittiğini düşünsem de, umutlanmaktan geri durmuyorum. Küçücük ayrıntıların tadını çıkarmayı yeni girdiğim 32 yaşla birlikte daha iyi öğreniyorum. Galiba “olduğu gibi” görüyorum artık dünyayı, kasmıyorum.

11. soruyu hemen geçiyorum, müzikle ilişkim sabahları arabada dinlediğimiz Müzeyyen Senar şarkılarından ibaret. Neden Ankara sabah trafiğinde bunlar dinlenir sorusunun cevabı kocamın onları indirmiş olması, o kadar.

12. soru en sevdiğim mekânları yazmamı istiyor. Niyeyse aklıma gezdiğim, gördüğüm, ne bileyim en sevdiğim yemeği yediğim mekânlar değil de kendimi rahat ve korunaklı hissettiğim yerler geliyor. Anneannemlerin köydeki evlerinin balkonu mesela; taş merdivenlerle çıkılan yerden 2 metre kadar yükseklikte, altı artık kullanılmayan bir kümes olan geniş balkon. Dallarını içeri arsızca sarkıtan bir akasya ağacı var önünde. Tahta tırabzanları ve arka bahçeye bakan duvarına minik bir penceresi. Hah, işte o pencerenin önünde eski bir somya var. Orası kitap okumak ve akşama kadar döne döne yatmak için harika bir yer.

Konu yemek olunca da aklıma ortanca halamın küçük mutfağında içtiğimiz; her zaman tuzu ve acısı fazla kaçmış olsa da lezzeti şahane olan arabaşı çorbası geliyor. Bir de sütannemin ne zaman geleceğimi haber etsem çabucak fırına attığı brownisi, nam-ı diğer karakız keki.

En güzel sohbet yeri; annemlerin memleketteki evinde caddeye bakan mutfak balkonunda. Sohbetin hası karanlıkta yenen çekirdek-dondurma ikilisinde.

En güzel film akşamı salondaki ikili yeşil koltuğun bir minderine sığışıp oturduğumuzda ve tabii kocam izlerken ışıkları kapatmama izin verdiğinde…

Şu çirkin Ankara’da en güzel piknik yeri, sırf oğlan ördeklere bayılıyor diye, Göksu parkında. Pek tabii ördekler attığı yemleri yediğinde ve dolayısıyla benim yavru “anne ördek benim mamamı yemediiii” diye üzülmediğinde!

Özetle en favori yerler; her yer! Beni mutlu ettiğinde!