Pasif -agresif-uyuz edici

Bir pasif agresifle nasıl baş edersiniz?
Edemezsiniz dostlar edemezsiniz!
Böyle biriyle yaşıyorsanız engin psikoloji okumalarına gerek yok, bu iki kelimeyi ayrı ayrı bilmek bile bu tanımı yapmak için yeterli.

Pasif agresif insan şu şekil bir şey:

Asla tam anlamıyla mutlu edemezsiniz. Her şeyi tam yapsanız bile gider başka bir noktaya takılır ya da alınganlık gösterir.

Yanlışlıkla kırdıysanız asla tamir edemezsiniz. Resmen beklemistir kırmanızı, hatta yerini yapmıştır. Siz son hareketi yaptıktan sonra dilediği gibi küsmek ve trip atmakta serbesttir artık.

O bir kurbandır kendine acır içten içe, dıştan dışa ve durmaksızın!

Aklında gerçekten ne olduğunu asla doğrudan söylemediği için istediği şeyler çoğu zaman tam gerçekleşmez. Bu kez yine batar kurban rolünün içine. Halbuki net olmayı bir denese, ne kimse zihin okumaya çalışmak zorunda kalacak ne de o dolaylamaların dolaymalası ile istediklerini elde etmeye mecbur olacak...

Sürekli bir bastırma içinde olduğundan duygularının ne zaman ve nasıl irtaya çıkacağını, daha dogrusu hangi alakasız şeyde infilak ederek kendini ve sizi zorda bırakacağını bilemezsiniz...

Şimdi bunlar ve yazmayı içimin kaldırmadığı daha fazlası bir yakınınızda, çok yakınınızda varsa, mesela annenizde!... Geçmiş olsun.

Vicdan azabı ile öfke arasında mekik  dokumalar sizin işiniz, anlıyorum.

Mesela bunları yazarken bile üzülüyorum, o kadar desteği ve sevgisine karşılık bunları yazdım diye kendimi çok kötü hissediyorum. Bir yandan da aslında herkeste bunlardan bir parça olduğunu, bazı insanların biraz daha "böyle" olduğunu bilmek, tüm bu yazıyı öfke ile yazdığım için abarttığımın farkında olmak beni biraz rahatlatıyor.

Ha, bunu yüzüne söylüyor musun derseniz, hem de nasıl söylüyorum! İnsanı sadece kaşınla gözünle sinir krizine sokarsın sen diyorum mesela. Net olmamanın en çok kendine zarar verdiğini bıkmadan anlatıyorum. Net olmakla biriktirdiklerini bir anda patlamanın aynı şey olmadığını da söylüyorum...

Aslında içten içe en çok ona üzülüyorum.

Tatilden dönerken yavru hasta oldu (Eylülde her gün yazalım meydan okuması da böylece benim için yalan oldu). Çocuk el ayak ağız zıkkımına yakalanmış... Böyle şeyler kapmasın diye bir kez havuza sokmadığım hep denize götürdüğüm yavru bu... Neyse, yavrum ateşli, boğazım acıyor, ayaklarım kaşınıyor diye bağıra bağıra ağlıyor gece gündüz, uyumuyor, yemiyor ve hepsinden kötüsü bir damla su bile içmek istemiyor. Kucağımda "annneeee, annneeeee" diyerek dakikalarca ağlarken zaten aklımı kaçıracak oluyorum.

Gece bizde kalıp sabaha kadar yardımcı oldu, yavruyu salladı, sakinleştirdi, yemek yaptı, evi topladı. Bu kısım için nasıl şanslı ve minnettar hissediyorum anlatamam.

Bir yandan da tuhaf hareketler. Şu cinnetin içinde insanı uyuz etmeler. Alt yazısı sonra patladı. Çocuğa ilaç vermiyormuşum, biraz daha fazla içirseymişim şurubu, biz çok biliyormuşuz... Yahu çocuğu 2 farklı doktora götürdüm. Onlar ne diyorsa onu yapıyorum. Tedavisi falan yok bunu çekeceksiniz dediler. Şurup dediğim de kaşıntı için verilen bir şey. Uyku yapar demişti doktoru tabii ki benim uykusuz baykuş oğlumu sersemletmedi bile. Ben neye dayanarak ilaç dozu arttırayım. Çocuğa bakamıyorsunuz ayarı vermek nedir yahu?

Tatilde de bir sürü gerildik... Onları yazmaya takatim yok şu an. 3 gecedir toplasak 8 saat uyumadım.

Garip bir şekilde, ha bire uyanıyor diye dizimde salladığım ve yerine koyamadığım yavru üstümde, şu an bunları içimden dökmek istedim.