Yavru altın kafeste

Bugün dükkânı kapatıp köyüme dönesim geldi üstelik köyüm falan da yok… Minicik bir İç Anadolu şehrinde doğdum ve üniversiteye kadar kendi memleketimden nefret ederek yaşadım. Zaten çıkış o çıkış, bayram seyran olmadıkça da gidip gelmedim sayılır. Şimdi garip bir şekilde içim buruluyor. Çünkü 1 Mayıs tatiliyle birleştirdiğimiz hafta sonundan faydalanıp kısa bir tatile gittik memlekete ve bugün işe geleceğimi fark eden yavru surat astı, anneannesini itti ve anne benimle gel yanıma otur deyip durdu. Biliyorum, buraya geldik diye o da benim kadar mutsuz. Sadece tatilden sonra anne baba işe gidiyor mutsuzluğu değil bu, ne işimiz var burada yaaaaa mutsuzluğu aynı zamanda. Sabahtan daha üstünde pijama ile, bezini bile değiştirmeden sokağa fırlayıp bir tur atıyorlardı, kahvaltıdan sonra eline hortumu alıp bahçeyi, ayakkabılarını ve en son üstünü başını suluyordu, köye gidip traktöre biniyor, bahçedeki sırnaşık kediyi mıncıklıyor, teyzesiyle çılgınca oynuyor ve bir yerden bir yere gitmek için en az yarım saat süren araba yolculukları yapmak zorunda kalmıyordu. Biz de çocuk rahat etsin diye Ankara’nın meşhur yokuşlarından uzak, etrafında bolca park olan bir semtinde, içinde minik oyun alanı, yeşilliği ve kum havuzu olan bir sitede ev tutmuştuk. Böylece yavruyu doğasından çok uzaklaştırmamayı umuyorduk. Hıı hııı evet, mükemmel iş çıkarmışız. Acayip işe yaradı. Yavru çılgınca mutlu…

Ay çok sinirim bozuk yaa…

Şu an kendimize ve en çok da ona haksızlık ediyormuşuz gibi hissediyorum.

Burada da sabahtan akşama dışarıdalar, bir dediği iki edilmiyor falan ama resmen gördüm ki şu 4 günlük tatilde aşırı mutluydu. Burada olduğundan daha neşeliydi.

Şunu da biliyorum, içinde bulunduğumuz dünyanın şartları bizi büyük şehirlere mecbur ediyor, bu saydığım dezavantajlarına karşılık da yeni düzen için önemli başka artılar veriyor ve böylece bizi bu çarkın içine koymuş oluyor. Ne bileyim, daha mutlu olsun diye küçük şehrimize geri dönsek aklı başına geldiği vakit “burada hiç bi şey yoookkk!” tribi atabilir, eğitimini engellemekle suçlayabilir beni yavru… O zaman ona sunacağım “ama çamurda çok mutluydun, kuzuları pek severdin” şeklindeki açıklamalarımı ağzıma tıkabilir, biliyorum.

Yine de şu an için içimin sızlamasına engel olamıyorum. İşten çıkınca 15 dakika sonra evde olmanın keyfine imreniyorum. Burada evden çıkıp yavrunun sevdiği parka ulaşmak için harcadığımız sürede her gün akşam iş çıkışı onu köye götürebilirdim diye düşünmeden edemiyorum. Hele ki burada anne- baba, (şimdilik) bir de anneanne-dede dörtgeninde sürdürdüğü hayatına karşılık, memlekette nasıl sevgi ve ilgiye boğulduğunu düşününce üzülüyorum. Bunun gibi tuhaf bir sürü düşünce…

Biliyorum, bir sürü insan benim gibi hissediyor ve bir şey yapamıyor.

İçinden çıkamayınca bunu da “aman derdimiz bu olsun” listesine yazıp geçiyorum.