2 yaş mektubu

Oğlum, canım, akıllı bıdığım, tatlı sincabım, gamze suratım, her şeyim…

Seni çok seviyorum, biliyor musun?

Evet, biliyorsun, ne zaman içim titreyerek seni sevdiğimi söylesem kollarını açarak geliyor ve boynuma sımsıkı sarılıyorsun. Doğum gününden 2 gün önce ilk kez bana beni sevdiğini söyledin. Sabah yatak keyfi yaparken üstüme tırmanıp uzandın, başını boynuma gömdün ve “ Annesi, seni çok seviyom” dedin. Kalbim yerinden çıkacaktı, duydun mu?

İki yaş senin için bir şey ifade ediyor mu bilmem -zaten sorduğumuzda 3 yaşında olduğunu iddia ediyorsun- ama benim için çok garip bir dönüm noktası. Yaşın 2 olunca bir anda büyüdün sanki! Durmadan bıdır bıdır konuşman, küçülen tombul yanakların ve göbeğin, uzayan boyun, bazen beni dumura uğratan 2 yaş krizlerin değil de, yaşının resmi olarak 2 olması beni biraz sersemletti. Son bir aydır aşırı duygusalım. Seni bunaltacak kadar çok sarılıp kokluyor, durmadan öpüyorum. Minik bebeğimin artık bir çocuğa dönüşüyor olması karşısında çok şaşkınım. Hâlbuki bu hallerinden o kadar keyif alıyorum ki!

İstediklerini böyle net ifade etmen, yaptığım açıklamaları tamamen anlaman, işbirliğine açık bir çocuk olduğunu gösteren ipuçları vermen, giderek daha belirgin hale gelen duygusallığın, durmaksızın konuşman, bana resmen arkadaşlık etmen, kendine güvenin, merakın her halin her tavrın… Hepsinde ayrı eğleniyorum, her halini ayrı seviyorum. Akşamları “imonlu çay ver annesi” deyip koltuğa yerleşmen ve çay diye uzattığım limonlu suyu serçe parmağın havada içmen beni öyle çok güldürüyor ki! Seni çok sıkıştırdığım zaman elini net bir şekilde kaldırıp “Dur annesi! Dur bekle!” demen aslında seni daha da çok mıncıklama isteği uyandırıyor bende. Öğlen ve akşam uykularına artık direnmeden gitmen; “oğlum artık yatalım mı?” dediğimde “hadi odamıza gidelim annesi” deyip önüme düşmen sevinçten çıldırmama neden oluyor! İnatlaşmalar, diretmeler de var, olmaz mı?! Ama inan o hallerini bile seviyorum, o anki sinirim azıcık yatışınca çoğu kez seni anlıyorum. Üstelik “ben burdayım, varım!” demek için yaptığın o hareketlerine –evet kabul zor da olsa- saygı duyabildiğim için kendimle gurur duyuyorum. “Parka gidelim” cümlesini saniyede 5 kere tekrar edip de aşağı indiğimiz zamanlarda oyuncaklara sırtını dönüp, bulduğun ilk toprak birikintisine dalmanı ve sıkılana kadar belki bir saat oynamanı komik buluyorum. Mutfak işlerine olan aşırı merakın için umarım bu konuda babasına benzer demekten kendimi alamıyorum. Kudurmalı oyunlarına baban kadar iyi eşlik edemesem de, dakikalarca şarkı söyleyip tepinerek dans etmek ve üst üste birkaç tane kitap okumak konusunda beni tercih ettiğin için gizli gizli övünüyorum. Daha neler neler yazabilirim buraya… Hepsi aynı şeyi söylüyor aslında; ben seninle her an çok mutlu oluyorum.

Bir de, biliyor musun, sen büyüdükçe, sende “zor” bulduğum her şeyin aslında “bana zor geldiğini” daha iyi anlıyorum. Bunlardan bazıları geçti, bazıları devam ediyor ama artık arkasındaki nedenleri görebiliyor, nedenini çözmediklerimi ise öylece kabul edebiliyorum. 1 yaş mektubunda da yazmıştım ya, ben seninle büyümeye ve değişmeye devam ediyorum.

Kalbime sığmayacakmış gibi gelen sevgin, burnumdan gitmeyen mis kokun ve hep gözümün önündeki kocaman gülümsemen bana can katıyor. Kalbim senin yanındayken iyi ki varsın, iyi ki benimsin diye atıyor. Bunları sana hissettirmek için çabalamaya ve daima söylemeye devam edeceğim. Mutlu yaşların olsun oğlum, çok huzurlu uzun bir ömrün olsun.

Eskiler tek cümleyle hepsini özetlemiş; ayağına taş değmesin kuzucuğum!

İyi ki doğdun yavrucuğum!